Σε μια ζοφερή περίοδο για την Ελλάδα, ζούμε όλοι σ’ ένα ομιχλώδες τοπίο απογοήτευσης που υποχρεούμαστε να το βαδίσουμε. Εμείς όμως θα πρέπει να διατηρήσουμε έστω και μια σπίθα αισιοδοξίας αναμμένη, αφού η Ελλάδα δεν μας εκπλήσσει πια όταν από τις στάχτες της σαν φοίνικας ξαναγεννιέται. Έτσι δεν θα επιτρέψουμε να διαψευσθεί και το ρηθέν απ’ τον σημαντικό πολιτικό μας Χαρίλαο Τρικούπη όταν κάποια στιγμή με βεβαιότητα δήλωνε ότι: «Η Ελλάς προώρισθαι να ζήσει και θα ζήσει».
Και εγώ λοιπόν μια ασήμαντη απλή πολίτης, σ’ αυτή την Ελλάδα αφιερώνω τους στίχους μου για «ζωντανές ελπίδες», δηλαδή για τα ίδια τα παιδιά της που καλούνται να κτίσουν το μέλλον της αναθεωρώντας πολλά απ’ τις αδυναμίες, παραλείψεις και λάθη του παρελθόντος, αλλά αξιοποιώντας μόνο τις αρετές του έθνους μας.
ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ
Μοιάζει η Ελλάδα στον πλανήτη
από Διδυμότειχο ως Κρήτη
μ’ ανοιχτά άσπρα πανιά καΐκι
μέσα στης θάλασσας τα μήκη.
Είναι η πιο όμορφη πατρίδα
τύχη το φως εδώ που είδα.
Τόσο καθάρια τα ουράνια
με ’κείνο λούζουν τα λιμάνια.
Και τούτη η μοσχοβολιά της
βασιλικός και γιασεμιά της
γεμίζουν τον αέρα γύρω
λες και ξεχύνεται άγιο μύρο.
Μητέρα της δημοκρατίας
αρνήτρια κάθε δουλείας
κονίστρα είναι ποιητών
μύθων εμπνεύστρια και ιδεών.
Μα είναι φορές που μας πληγώνει
και την καρδιά μας ξεριζώνει,
όταν η ίδια τα παιδιά της
τα τρώει και φεύγουν μακριά της.
Όμως αυτά δεν την ξεχνάνε
και λένε πίσω όταν γυρνάνε,
ακόμα υπάρχει στην Ελλάδα
φιλότιμο όσο και λιακάδα.
Κι αν οι εχθροί παραμονεύουν
να την αλώσουν κι αν γυρεύουν
εκείνα ζωντανές ελπίδες
θε να φυλάξουν Θερμοπύλες.
Θα πουν πως ένας Λεωνίδας
γεννιέται πάντα υπέρ πατρίδας.
Γι’ αυτό κι αυτή ας μη δακρύζει
και δεν της πρέπει να λυγίζει.
Ιωάννα Μήλια
