Λένε ότι η ζωή κύκλους κάνει και επαναλαμβάνεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Η γενιά η δική μου πριν τρεις δεκαετίες πήγαινε στο δημοτικό σχολείο ενώ σήμερα δηλώνει υπερήφανη γενιά γονέων μαθητών, του δημοτικού σχολείου. Ελπίζω ο κύκλος να επαναληφθεί όταν θα έχουμε εγγόνια. Όμως πού υπερτερούν και πού υστερούν τα σημερινά παιδιά;
Σίγουρα η εκπαίδευση έχει εντατικοποιηθεί, με αποτέλεσμα η πίεση ακόμα κι από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού να είναι ασφυκτική για τα παιδιά. Τα εποπτικά μέσα βέβαια είναι πολλά και χάρις στη τεχνολογία η ενημέρωση είναι άμεση και εύκολα προσβάσιμη για τον καθένα. Ως εδώ τα μειονεκτήματα και τα πλεονεκτήματα της εποχής μας ισορροπούν. Τι θα γίνει όμως με την παιδεία υπό την έννοια του όρου καλλιέργεια του πνεύματος και της ψυχής;
Όταν εμείς πηγαίναμε σχολείο θυμάμαι, πριν τις γιορτές πάντα κάτι ετοιμάζαμε γι’ αυτούς που το είχαν ανάγκη. Για παράδειγμα συγκέντρωση γλυκών , μικρών δώρων για τους συνανθρώπους μας και επισκέψεις σε γηροκομεία, ορφανοτροφεία. Έτσι νιώθαμε την ικανοποίηση της προσφοράς κι όχι μόνο την άπληστη χαρά του καταναλωτισμού που κυριαρχεί πλέον στις μέρες μας σε όλες τις ανθρώπινες εκδηλώσεις. Νομίζω ότι τέτοιου είδους πρωτοβουλίες έχουν καταργηθεί πια από τα Ελληνικά σχολεία. Η εθελοντική εργασία όχι μόνο δεν ενθαρρύνεται από κανένα φορέα, αντίθετα συγκεκριμένες αντιλήψεις την εμφανίζουν επιβλαβή για την κοινωνία μας.
Σύμφωνα με το λεξικό του καθηγητή Κου Μπαμπινιώτη ο εθελοντισμός είναι η οργανωμένη προσφορά υπηρεσιών στο κοινωνικό σύνολο χωρίς την απαίτηση ανταλλάγματος. Κατά τον Αριστοτέλη ο άνθρωπος είναι ένα «κοινωνικό ον». Ζούμε μέσα σ’ αυτή την κοινωνία , αισθανόμαστε μέρος της, πάντα προσπαθούμε να ενδιαφερόμαστε και να δραστηριοποιούμαστε όταν αυτό είναι εφικτό, δίνοντας έτσι ένα παράδειγμα προς μίμηση για τα παιδιά μας. Δυστυχώς ακόμα κι όταν θέλει κανείς, λίγα είναι αυτά που μπορεί να προσφέρει.
Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να περιγράψω την αποτυχημένη απόπειρά μας να συμμετάσχουμε οικογενειακώς στην αναδάσωση του δήμου μας τον περασμένο Απρίλιο. Ξεκινήσαμε για να λάβουμε κι εμείς μέρος κι όταν φτάσαμε στο σημείο της αναδάσωσης ανακαλύψαμε ότι η διοργάνωση ήταν ανύπαρκτη. Τα δεντράκια που θα φυτεύαμε ήταν ύψους 2 εκ. ενώ κανείς δεν είχε φροντίσει να καθαρίσει πρώτα τον χώρο και να οριοθετήσει κάπως την κατάσταση. Εννοείται ότι δεν συμμετείχε κανένα σχολείο. Φυσικά τα δημόσια πρόσωπα που παρευρίσκονταν μαζεύτηκαν για την αναμνηστική φωτογραφία κι αμέσως μετά έφυγαν να προλάβουν άλλες υποχρεώσεις.
Δυστυχώς η νέα γενιά μεγαλώνει χωρίς αξίες, εκπαιδεύεται μπροστά σε έγχρωμες οθόνες, αποξενώνεται από τη φύση. Επειδή λένε ότι η ζωή κύκλους κάνει, όλα αυτά θα τα βρούμε μπροστά μας. Ας δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις ν’ αλλάξει αυτή η νοοτροπία, γιατί μόνο έτσι θα ζήσουμε ένα καλύτερο αύριο.
ΑΘΑΝ. ΣΚΑΛΙΣΤΗΡΑΣ
ΠΟΛ. ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΕΜΠ
